Sis, gökyüzünü, toprak veya su yüzeyini az çok mat biçimde maskeleyen, havada asılı damlacık kümeleri.  

Belli bir mesafeden duvardaki parçalar bütünü, bir detay denizi, tek bir boyutta boşanan ve kırılan muayyen bir sis ve aynı zamanda eşzamanlı bir okumayla, resimlerden oluşan bir pencereler ve ekranlar bütünü.

Daha yakından ayrı ayrı incelendiğinde, tek ve yalınlaştırılmış bir bakış deneyimi içerisinde, anahtarlar ve oluklar, dokulu yüzeyleriyle yarı-coğrafi dizilişleri, karmaşık örgüleriyle haritaları ve düzlem kürelerini tuhaf, zamansız, maddesel örneklerle tarif ediyor.

Ortada, mucizevi şekilde bir özne kendini göze nakşediyor ve görünenin arkasındakini anlatıyor. Tasarım, akli ve oyunbaz, köşeleri kışkırtmakta kararsız, esrarengiz bir melodi yaratıyor. Ve sisten, tam bir andırış etkisiyle, tuvaldeki boyanmış olanın kökeni açığa çıkıyor.

Eserleri böylesi atmosferik teknikler barındıran Mireille Blanc’ın, yakalamada ve analizdeki hassas ve seçici uygulamaları şeritsel zerreler, kristalize kapsüller, tek parçanın tüm dünyanın bilgisini ve dilini sergilediği hülyalar ortaya çıkarıyor. Sanatçı, yağlı katman kalıntıları ve dokunulabilir resimsel dokularla kasten kurduğu hünerli teknikle, mekanik bir görüntü yaratıyor. Ve mümkün olduğunca yakını; gerçekliği.

Bu birincil imgelerin kaynağı, mutlak günlük hayattan ve varlığın niteliklerinin çoğulluğundan türeyen fotoğrafik ikonografinin yakınımızda duran çeşitliliğidir. Mutlak günlük hayatın, saf anış olarak değil, birbirinden ayrılamayan girift meselelerin organize ve faal bir uyumu, hassas ve güçlü bir varlık olarak fotoğrafik resmedilişidir.